ویتنام برای من راهی برای جست و جو چیزی بود شاید می توانستم در جایی دیگر به جست و جوی آن بپردازم، جای دیگری که در آنجا نیز انسان ها به نام وظیفه یا به خاطر یک رویا یکدیگر را می کشتند. ویتنام را انتخاب کردم چون چون ماجرای مصیبت بار آن نمادی شده بود و این نماد به زندگی های روزمره راه یافته بود.

نگارش مادام بواری از سپتامبر 1851 تا آوریل 1856 به مدت 5 سال در کرواسه طول کشید. در این مدت، فلوبر روزانه بیش از چند خط نمی نوشت و مرتب مشغول ویرایش نوشته های پیشین بود و هر آنچه را بر کاغذ می آورد با صدای بلند برای خود می خواند.

در حالی که از قمارخانه بیرون آمدم، حس کردم که یک فلورین در جیب کوچکم تکان می خورد، به خودم گفتم: خوب، با آن می توانم شام بخورم. ولی پس از این که صد قدم رفتم، تغییر رای دادم و راهم را برگرداندم و همان فلورین را روی مانک گذاشتم این بار نوبت مانک بود راستی وقتی انسان تنها در مملکت بیگانه ، دور از وطن و دوستان خود و بدون این که بداند از کجا برای زندگیهمان روز خود را به مخاطره می اندازد و به قمار می گذارد، راستی احساس عجیبی سراپایش را فرا میگیرد! من بردم و وقتی بیست دقیقه بعد قمار خانه را ترک کردم، صد و هفتاد فلورین داشتم.