مریم پنج ساله بود که نخستین بار واژه حرامی را شنید. این اتفاق در یک پنجشنبه روی داد. باید چنین باشد، چون مریم به یاد آورد که آن روز سردرگم و بی قرار بود. تنها پنجشنبه ها چنین بود، روزی که جلیل در کلبه به دیدارش می آمد. برای گذراندن وقت تا آن دم که سرانجام ببیندش،گذرانی از بین علف هایی که در فضای باز موج زنان تا به زانویش می رسید، مریم از یک صندلی بالا رفته مجموعه چای خوری چینی مادرش را پایین آورد. آن مجموعه چای خوری تنها یادگاری بود که مادر مریم، ننه ، از مادر خویش داشت که وقتی ننه دو سال داشت مرده بود.

ویتنام برای من راهی برای جست و جو چیزی بود شاید می توانستم در جایی دیگر به جست و جوی آن بپردازم، جای دیگری که در آنجا نیز انسان ها به نام وظیفه یا به خاطر یک رویا یکدیگر را می کشتند. ویتنام را انتخاب کردم چون چون ماجرای مصیبت بار آن نمادی شده بود و این نماد به زندگی های روزمره راه یافته بود.