تمام مردم میخندند، دست می زنند و فریاد می کشند. در میان تمامی این انسان های آزاد که زندان بان ها هیچ کدام را نمی شناسند و با سرور به سمت محل اعدام می دوند، در این جمعیت سرها، که میدان را پر کرده اند، چند نفری هستند که دیر یا زود سرشان در کنار سر من در آن سبد خونین خواهند افتاد. بیش از یک نفر از آنان که برای دیدن سر من به آنجا می آیند، فردا برای سر خود روانه ی میداند خواهند شد. برای این موجودات فانی، در مکانی مشخص در میدان گرو، مکانی مهلک، تله ای وجود دارد. آنقدر می چرخند تا بالاخره به آنجا برسند.

ویتنام برای من راهی برای جست و جو چیزی بود شاید می توانستم در جایی دیگر به جست و جوی آن بپردازم، جای دیگری که در آنجا نیز انسان ها به نام وظیفه یا به خاطر یک رویا یکدیگر را می کشتند. ویتنام را انتخاب کردم چون چون ماجرای مصیبت بار آن نمادی شده بود و این نماد به زندگی های روزمره راه یافته بود.