در همان لحظه که آنجا ایستاده بودنت صدایی از بالا شنیدند. صدای پای آرام و دزدانه ای از بالای سرشان به گوش می رسید. همگی آن صدا را شنیدند. آرمسترانگ بازوی بلور را گرفت. لومبارد انگشتش را به نشانه ی هشدار بالا برد و گفت : ساکت باشید و گوش کنید. بار دیگر آن صدا به گوش رسید.

مریم پنج ساله بود که نخستین بار واژه حرامی را شنید. این اتفاق در یک پنجشنبه روی داد. باید چنین باشد، چون مریم به یاد آورد که آن روز سردرگم و بی قرار بود. تنها پنجشنبه ها چنین بود، روزی که جلیل در کلبه به دیدارش می آمد. برای گذراندن وقت تا آن دم که سرانجام ببیندش،گذرانی از بین علف هایی که در فضای باز موج زنان تا به زانویش می رسید، مریم از یک صندلی بالا رفته مجموعه چای خوری چینی مادرش را پایین آورد. آن مجموعه چای خوری تنها یادگاری بود که مادر مریم، ننه ، از مادر خویش داشت که وقتی ننه دو سال داشت مرده بود.

مرتد، کتابی جنجالی که شما را با جبر انسان آشنا می کند. قصه کتاب در مورد زنی است که باید با سختی های زن بودن در یک جامعه بسته و به شدت مستبد دست و پنجه نرم کند. شاید اگر دین انسان از قبل برای او تعیین نشده باشد، می تواند راه و روش متفاوت تری را در پیش بگیرد. این کتاب، قدرت منطق انسان را به رخ می کشد که حتی در بدترین شرایط به خوبی عمل می کند و مسیر درست را به او نشان می دهد

مردم به کسانی که به آن ها دروغ می گویند رای می دهند! مردم به کسانی که آن ها را مسخره می کنند رای می دهند! مردم به کسانی رای می دهند که میلیاردها هزینه میکنند تا به آتش بازی و کبوتر رها کردن انتخاب شوند! مردم میخواهند برده باشند، دوست دارند برده باشند، آن ها این را دوست دارند!

فرار از کره شمالی نوشتۀ هیئون سئو لی، نگاهی فوق‌العاده به زندگی در یکی از بی‌رحم‌ترین و مخفی کارترین دیکتاتوری‌های جهان و ماجرای مبارزه هراس‌آور یک زن برای فرار از دستگیری و رساندن خانواده‌اش به آزادی است. دختری با هفت اسم (The girl with seven names) در سال 2015 منتشر شد و خیلی زود جزو کتاب‌های پرفروش‌ نیویورک‌تایمز قرار گرفت. همچنین در همان سال نامزد جایزه بهترین اتوبیوگرافی به انتخاب گودریدز شد. هیئون سئو لی (Hyeonseo Lee) که کودکی‌اش در کره شمالی سپری می‌شد یکی از میلیون‌ها نفری بود که در دام رژیم مخفی کار و ستمگر کمونیست روزگار می‌گذراندند. خانه کودکی‌اش در مرز چین او را در شرایطی فراتر از حدود کشور محصورش قرار می‌داد و وقتی قحطی دهه 1990 آمد او شروع به تفکر، پرسشگری و درک این نکته کرد که در سراسر عمرش شستشوی مغزی شده است. با توجه به میزان فقر و بیچارگی اطرافیانش متوجه شد که کشورش نمی‌تواند چنان که می‌گفتند «بهترین کشور روی زمین» باشد.